Home Sweet Home

Het is alweer een tijdje geleden, maar dit is dan toch echt onze laatste blog.
Toch hebben we nog wel een update over onze laatste dagen in Amerika.
Toen we 's ochtends wakker werden in St. Pete's Beach, hebben we ons gelijk omgekleed en zijn we richting de zee gelopen.
Het waaide super hard, dus was het al een heel gedoe om onze handdoekjes op het zand te leggen.
De zee was ook heel ruw, dus zijn we uiteindelijk maar aan het zwembad gaan liggen.
Halverwege de middag vonden we het wel cocktailtijd. De hitte en vermoeidheid zorgde ervoor dat Amber na 3 cocktails al plat lag.
Marloes heeft toen gezellig in haar eentje zitten dineren aan de hotelbar. De volgende ochtend stond Miami op de planning met een tussenstop in de Everglades.
Hier gingen we met een airboat doorheen en hebben we daarna een show gezien met krokodillen.
Toen we uit de boot stapten, merkten we pas hoe dichtbij die beesten zitten, want ook daar lagen ze gewoon rustig in het water naar ons te luren.
Bij de show hebben we allebei nog een baby krokodil vastgehouden en dit keer zonder tape om zijn bek.
Daarna reden we dan echt naar ons laatste hotel in Miami.
We zaten net boven Miami Beach op Sunny Isles. 'S avonds zijn we naar Miami Beach gereden, waar het onmogelijk was om een parkeerplaats te vinden. 
De volgende dag was het tijd voor Amber om met de dolfijnen te zwemmen op Key Largo (2 uur rijden). Samen met 3 anderen mocht ze het water betreden met haar dolfijnen flippers aan.
Ze begon gelijk de dolfijn af te lebberen, omdat het eerste kunstje kusjes geven was. De dolfijn wilde ook niet stoppen, dus ging ook gewoon ongegeneerd door. Ook nog gedanst, geaaid en synchroon gezwommen met de dolfijn. 
In het park kregen we nog een tour langs alle vijvers waar veel verminkte schildpadden in lagen en een paar haaien.
Een schildpad had zelfs een zwemvest aan, omdat hij moeite had met naar boven komen.
Onze laatste bestemming was Key West. Het laatste eiland van The Keys. Om daar te komen, moesten we over vele bruggen rijden die alle eilanden aan elkaar verbonden met een zeer vervelend uitzicht: kleine eilandjes en felblauwe zee! Naast ons zagen we dan ook vaak de oude brug, die helemaal vervallen was en weggeroest door de zee.
Eenmaal op Key West, konden we met geen mogelijkheid een centrum of boulevard vinden, dus lieten we onze TomTom ons naar het dichtsbijzijnde strand leiden. Het zand onderwater voelde heel raar aan. Het leek net klei en er zaten heel veel springende visjes in.
Op de terugweg naar Miami het eerste beste restaurant uitgekozen op de TomTom, wat ook nog eens een goede plek bleek te zijn. 
Amber's laatste avondmaal was een frietje stoofvlees, waardoor ze alleen maar meer heimwee had naar Piet Kiep.
Toen brak onze laatste ochtend aan in Amerika. Vroeg op en koffers weer dichtklappen als 2 grote boeken.
Toen we op de luchthaven kwamen, begon het buiten opeens te gieten met onweer, waardoor ons vliegtuig werd vertraagd.
Met wat rennen en mensen omverlopen, hadden we onze bus net kunnen halen die ons 2 terminals verderop kon brengen.
Amber had zich al helemaal verheugd op de films die ze kon kijken in het vliegtuig. Toen we er eenmaal in zaten, hadden we alleen grote gedeelde tv's in het gangpad, waarvan het er 1 niet deed. Raad maar bij wie die tv stond..
We hebben daarna onze tijd ouderwets volgekregen door een potje Yathzee te spelen, wat Amber natuurlijk weer won.
Onze omgeving ook weer verblijd met ons geschud van de dobbelstenen in de beker.
Na bijna 7 uur vliegen, de zon onder en op zien gaan en geen minuut geslapen, zijn we geland op Amsterdam met waarschijnlijk een flinke jetlag.
Amerika heeft toch wel een aantal aparte gewoontes viel ons op.
Een vrouw achter ons in de wachtrij van een attractie had bijvoorbeeld dit gesprek:
Dochter was boos en zei: Jesus.
Hierdoor werd de moeder weer boos en zei: What did he do?!
Als ze hier katholiek zijn, zijn ze ook heilig in het geloof en schelden is al helemaal verboden in het openbaar. Net zoals dat ze extreem veel van hun eigen land houden. Je zag eigenlijk non-stop Amerikaanse vlaggen hangen.
Ook eten ze niet echt gevarieerd. De keuze in fast food is erg groot, maar als je een keer in een ander restaurant wil eten, heb je altijd weer burgers en friet op het menu staan.
En voor een Engelstalig land, spreken ze wel verdacht veel Spaans. In bijna elke stad waren de caissières tweetalig.
Het autorijden was ook een hele ervaring. Nederlanders rijden veel agressiever. Het is hier niet asociaal als je net voor iemand doorschiet met invoegen en dan heel sloom gaat optrekken.
Hetzelfde geldt voor hun tempo. Nederland is heel gehaast en snel dingen afrekenen. Hier beginnen ze een heel gesprek met mensen die niet eens in de rij staan.
Dus mocht je opeens achter een hele slome auto zitten in Udenhout of omgeving, dan zijn we waarschijnlijk nog niet gewend aan de Nederlandse stijl.
Helaas zit onze elfstedentocht in Amerika erop: New York, Los Angeles, Las Vegas, Bakersfield, Fresno, Lake Tahoe, San Francisco, Orlando, St. Pete's Beach, Miami en Key West.
Amber en Marloes zijn weer in Nederland! 

Bedankt voor het lezen!